این کتاب به توانایی فراگیری و کاربرد زبان می‌پردازد، توانایی‌ای که کودکان سرتاسر جهان دارند. فراگیری زبان نشان می‌دهد که کودکان مجهز به ابزاری شناختی هستند که برای ارتباط زبانی، و درنتیجه برای تداوم گونه بشر ضروری است. معمولاً زبان را بدون تلاشی چشمگیر و آموزش رسمی فرا می‌گیریم. باوجوداین، کودکانی هستند که زبان را به این راحتی فرا نمی‌گیرند و در بزرگسالی هم تا سال‌های سال دچار آسیب زبانی هستند.
کتاب حاضر مروری دارد از بسیاری از مطالبی که درباره تکامل زبان تا زمان نگارش کتاب، یعنی سال 2016 میلادی، مطرح شده است. از ژن FOXP2 و کار آن – که دوره‌ای ادعا می‌شد ژن زبان است – تا بخش‌های مختلف حافظه و ارتباط آن‌ها با زبان.
در نهایت نیز نشان می‌دهد که آنچه در آن دوران به نام آسیب ویژه زبانی (SLI) می‌شناختیم واقعاً ویژه زبان نیست و با برخی از سایر توانایی‌های شناختی و نقص و آسیب در آن‌ها مرتبط است. بر همین مبنا نیز استدلال می‌کند که باید اصطلاح آسیب ویژه زبانی را کنار گذاشت و از کاربرد اصطلاح جایگزین، یعنی آسیب رشدی زبان حمایت می‌کند.
